Twórczość artystyczna Greków rozwijała się XI–I w. p.n.e. na Półwyspie. Bałkańskim, wyspach Morza Egejskiego, w Azji Mniejszej, południowej Italii, na Sycylii, wybrzeżach Morza Śródziemnego i Morza Czarnego; poprzedziła ją sztuka mykeńska (
helladzka sztuka), której osiągnięcia wykorzystywała początkowo w kształtowaniu własnych form. Sztukę
starożytnej Grecji okresu archaicznego (XI–VI w.) rozpoczęła faza sztuki protogeometrycznej (XI–X w.), łączącej elementy greckie z mykeńskimi, i faza sztuki geometrycznej (X–VIII w.), którą reprezentowały: ceramika malowana w różnorodne wzory geometryczne (amfory, kratery,
dipylońskie wazy), drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej oraz architektura — domy i małe świątynie w typie
megaronu; w VII w. pod wpływem sztuki Bliskiego Wschodu powstał w ceramice tzw. styl orientalizujący, bogaty we wschodnie motywy roślinne i zoomorficzne (ceramika Koryntu, Cyklady, Rodos), a w architekturze sakralnej ustalił się typ świątyni z peristazą; w końcu VII w., m.in. na jej potrzeby, powstała monumentalna rzeźba w kamieniu (poros, marmur), w VI w. dążąca do przełamania obowiązujących zasad symetrii i frontalizmu (np.
Moschoforos) oraz do prawidłowego oddania ruchu; pojawiły się szkoły rzeźbiarskie (np. w Wielkiej Grecji i na Eginie;
egineckie marmury) o 2 głównych kierunkach: doryckim — surowym, tektonicznym (Argos, Korynt, Sykion) i jońskim — miękkim w modelunku, bardziej dekoracyjnym (Samos, Naksos, Paros, Chios); szkoła attycka (od połowy VI w.) połączyła oba kierunki; typowe dla tego okresu są m.in. posągi
kor (
Kora Berlińska) i
kurosów (
Kuros z Melos), rzeźba architektoniczna i stele nagrobne; rozwija się czarnofigurowe, a nieco później czerwonofigurowe malarstwo wazowe (
greckie wazy) oraz rzemiosło artystyczne: wyroby z brązu (statuetki, naczynia, lustra), terakoty i kości słoniowej, gemmy. W
okresie klasycznym (V–IV w. p.n.e.) powstał nowy typ miast (Milet, Pireus) na funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic (
Hippodamos z Miletu); rozwinęły się: rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch (
Dyskobol Myrona), monumentalne malarstwo ścienne (
Polignot,
Mikon), czerwonofigurowe malarstwo wazowe w stylu swobodnym, rzeźba w brązie (m.in.
Auriga delficki,
Zeus z Artemizjon) i w kamieniu (np. dekoracja świątyni Zeusa w Olimpii). W 2. połowie V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się główne ośrodki sztuki; działali tu najwybitniejsi architekci (
Iktinos,
Kallikrates i Mnesikles), rzeźbiarze (
Fidiasz,
Alkamenes z Lemnos, Kallimach) i malarze (
Agatarchos z Samos,
Apollodoros z Aten); dokonała się synteza porządków architektonicznych: doryckiego i jońskiego (Hefajstejon, Partenon); we wnętrzach pojawiła się kolumna koryncka (świątynia Apollina w Bassaj); w rzeźbie
Poliklet opracował kanon postaci ludzkiej (
Doryforos) i wprowadził
kontrapost; wspaniale rozwinął się relief wotywny (m.in.
Demeter,
Triptolemos i Kora) i nagrobny (
Stela Hegeso) oraz ukształtował się portret syntetyczny (
Perykles Kresilasa); pod koniec V w. powstał tzw. styl mokrych szat (m.in.
Nike z Olimpii Pajoniosa z Mende,
Nike zawiązująca sandał). W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterion, teatr, stadion); powstał nowy typ budowli sakralnej (
tolos) i świeckiej (hotele w Olimpii i Epidaurze, arsenał w Pireusie); w Azji Mniejszej nastąpił renesans architektury jońskiej (mauzoleum w Halikarnasie); w tym czasie w rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy), odmienne ujęcia formalne (m.in. miękki modelunek) oraz przedstawianie zróżnicowanych stanów psychicznych postaci; w portrecie utrwaliły się tendencje realistyczne (Silanion, Lizystrat); największymi mistrzami tego okresu byli:
Kefisodotos,
Praksyteles,
Skopas,
Leochares,
Bryaksis z Karii oraz
Lizyp — twórca nowego kanonu proporcji (
Apoksyomenos) i odkrywca rzeźbiarskiej głębi; w malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) oraz utrwalił się iluzjonizm (
Zeuksis,
Parrasjos,
Apelles z Kolofonu), a w malarstwie ceramicznym — tzw. styl kerczeński (Ateny) i gnathia (południowa Italia). W
okresie hellenizmu (323–30 r. p.n.e.) sztuka grecka (zwana hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie przez asymilację elementów, głównie orientalnych, a także bardziej laicka i uniwersalna; nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie —
latarnia morska na Faros); w miastach zakładanych na planie hippodamejskim, np. Aleksandrii, z wyodrębnionymi dzielnicami (administracyną, handlową itp.), przestrzeń agory i świętych okręgów wytyczały i organizowały portyki (często piętrowe); wznoszono monumentalne budowle — świeckie (buleuteriony, teatry, biblioteki,
gimnazjony) i sakralne (świątynie, tolosy, ołtarze;
pergameński ołtarz); w budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi (m.in. na Delos); wprowadzono konstrukcję łuku z ciosów klinowych (najstarszy w bramie miejskiej w Dura Europos); powszechnie stosowano porządek joński (np. Didymajon koło Miletu), rzadko — koryncki (Olimpiejon w Atenach); rzeźba, inspirowana stylem z IV w. p.n.e., skłaniała się ku naturalizmowi; w kompozycji osiągnięto pełną przestrzenność (spiralny skręt ciała, ruch w głąb); rozwinięto 3 tendencje formalne: tzw. barok (dynamizm, patos) z głównym ośrodkiem w Pergamonie (
Gal zabijający żonę) i na Rodos (
Nike z Samotraki,
Laokoona grupa), tzw. rokoko (intymność, finezja), m.in. w Aleksandrii, oraz klasycyzm (adaptacje i kopie starych dzieł), głównie w Atenach (
Demeter i Despojna Damofona,
Wenus z Milo); pogłębiony psychologicznie portret analityczny (oficjalny i prywatny) osiągnął w połowie II w. pełnię realizmu; drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry (
tanagryjskie figurki) i Myriny; malarstwo sztalugowe, posługujące się
enkaustyką; (kopie rzymskie w Pompejach), odkryło nowe tematy (pejzaż, martwa natura); ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form (
megaryjskie czarki); rozwijało się też rzemiosło artystyczne, m.in.
toreutyka, złotnictwo,
gliptyka. W
okresie rzymskim (I–IV w.) sztuka grecka była coraz częściej anonimowa i mniej oryginalna; wcześniej jej wpływom ulegała m.in. sztuka etruska i rzymska; w pewnych okresach determinowała styl sztuki perskiej i egipskiej; jej dziedzictwo przejęła
sztuka bizantyńska i
koptyjska; od czasów renesansu sztuka grecka stała się jedną z głównych podstaw sztuki nowożytnej, a zwłaszcza teorii klasycyzmu.