egejska sztuka

egejska sztuka,

sztuka rozwijająca się w basenie M. Egejskiego, głównie w epoce brązu (3000–1100 p.n.e.);

miała kilka regionalnych odmian: sztukę kreteńską na Krecie, sztukę helladzką, zw. także w swej ostatniej fazie (1600–1100 p.n.e.) sztuką mykeńską w Grecji kontynent., sztukę cykladzką na Cykladach, czy też sztukę na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej (Troja); nastąpił rozkwit architektury, zbudowano tzw. pałace (Knossos, Fajstos, Malia, Zakro z 1. poł. II tysiąclecia p.n.e.), obronne cytadele z cyklopowymi murami w Grecji kontynent. (Mykeny, Pylos, Tyryns z 2. poł. II tysiąclecia p.n.e.), monumentalne grobowce kopułowe (Atreusza Skarbiec) i in.; rozwinęło się malarstwo: ścienne w pałacach i domach (zachowane w bardzo dobrym stanie m.in. na cykladzkiej wyspie Thira), na larnaksach, na ceramice (m.in. wazy Kamares), drobna plastyka (m.in. idole cykladzkie), przedstawienia reliefowe (m.in. monumentalna Lwia Brama w Mykenach z ok. 1250 p.n.e.), gliptyka, złotnictwo (m.in. zespół wyrobów złotniczych z grobów szybowych w Mykenach ze słynnymi maskami władców, dwa kubki z Wafio); wiele elementów sztuki egejskiej znalazło kontynuację w sztuce greckiej.

Knossos, pałac (Kreta, Grecja)