helladzka sztuka
 
Encyklopedia PWN
helladzka sztuka,
sztuka rozwijająca się w epoce brązu (3000–ok. 1100 p.n.e.) na terenie późniejszej Grecji (Hellady);
w okresie wczesnohelladzkim (III tys. p.n.e.) osady z murami obronnymi i domami korytarzowymi (m.in. Dom z Dachówkami w Lernie w Argolidzie), oraz domami na planie megaronu (m.in. Lerna IV); w okresie środkowohelladzkim (1. poł. II tys. p.n.e.) charakterystyczna tzw. ceramika minijska, odkryta po raz pierwszy przez H. Schliemanna w Orchomenos, siedzibie króla Miniasa; okres późnohelladzki (ok. 1600–ok. 1100 p.n.e) pod znakiem dominacji kultury mykeńskiej, z twierdzami otoczonymi cyklopowymi murami w Mykenach, Tyrynsie w Argolidzie; groby szybowe bogato wyposażone, m.in. złote maski pośmiertne, naczynia metal., biżuteria; monumentalne groby kopułowe (Atreusza Skarbiec); najsłynniejsza wczesnomykeńska rzeźba kam. to płyta reliefowa z przedstawieniem lwów (Lwia Brama w Mykenach); ze schyłkowego okresu wiele przedstawień wojowników, m.in. na znanej Wazie Wojowników odkrytej przez Schliemanna w dolnej cytadeli w Mykenach.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Helladzka maska pośmiertna, XVI w. p.n.e. — Narodowe Muzeum Archeologiczne, Atenyfot. J. Gruszczyńska/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia