Praksyteles, Praxitélēs, żył w IV w. p.n.e.,
rzeźbiarz grecki;
Praksyteles
Encyklopedia PWN
działał ok. 370–330 p.n.e. w Grecji i Azji Mniejszej; wybitny przedstawiciel szkoły attyckiej; mistrz miękkiego modelunku i zmysłowego wdzięku; wprowadził do rzeźby monumentalnej akt bogini, a bogów obdarzył nową osobowością wyrażającą się w uroku młodości i nonszalanckim pięknie fiz. (wpływ filozofii platońskiej); z marmuru, rzadziej z brązu, tworzył posągi bóstw o subtelnym wyrazie twarzy, smukłych ciałach silnie przegiętych w leniwych pozach (np. Satyr odpoczywający, rzymska kopia w zbiorach Zamku Król. w Warszawie) lub sceny rodzajowe (m.in. naga w kąpieli Afrodyta z Knidos ok. 360 p.n.e., igrający z jaszczurką Apollo Sauroktonos, spinająca peplos Artemida Brauronia 346–45 p.n.e.); podziwiane w starożytności dzieła Praksytelesa są znane z wielu kopii rzymskich; sławny Hermes z małym Dionizosem odkryty 1877 w Olimpii, uważany długo za oryginalne dzieło Praksytelesa stanowi zapewne doskonałą kopię rzymską lub jest dziełem artysty o tym samym imieniu.
