grylloi

grylloi

[gr.],

w malarstwie hellenistycznym (III–I w. p.n.e.) przedstawienia ukazujące rzeczywistość w sposób groteskowy (gł. przez obdarzanie ludzi cechami zoomorficznymi, np. głową osła, świni) bądź karykaturalny (ośmieszający przez wyolbrzymienie wad i ułomności fiz.);

grylloi jako gat. zainicjowany przez Antyfilosa ok. 310–280 p.n.e. w Aleksandrii, z czasem przeniknął do rzeźby rodzajowej (m.in. statuetka z brązu Tańczącej karlicy z Al-Mahdijja w Tunezji, ok. 130 p.n.e.); w I w. n.e. obecny również w rzym. malarstwie ściennym w Pompejach, m.in. Ucieczka z płonącej Troi Eneasza jako wielkiego niedźwiedzia z ojcem — małpiszonem i synkiem — małym niedźwiadkiem, Bogowie Olimpijscy pod postacią karłów z ogromnymi głowami, fryz w tzw. domu Menandra.