gliptyka
 
Encyklopedia PWN
gliptyka
[gr. glyptikós ‘rzeźbiarski’],
sztuka rzeźbienia — rytowanie i rżnięcie szlachetnych i półszlachetnych kamieni (gemma);
znana w III tysiącleciu p.n.e. w Mezopotamii, wysoki poziom artystyczny osiągnęła w II tysiącleciu p.n.e. w kręgu kultury egejskiej (Kreta, Mykeny); rozkwit w VI w. p.n.e. w Grecji oraz w okresie hellenistycznym i rzymskim; we wczesnym średniowieczu były używane głównie gemmy antyczne (zdobiące przedmioty kultu, pierścienie biskupie); w czasach nowożytnych rozkwit gliptyki w okresie renesansu (Florencja, Rzym, Mediolan), ponownie — w okresie klasycyzmu (XVIII i XIX w.), w związku z zainteresowaniem sztuką antyczną; główne zbiory gliptyki: Biblioteka Narodowa w Paryżu, Ermitaż w Petersburgu, Galleria degli Uffizi we Florencji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia