arystotelizm

arystotelizm,

w sensie węższym doktryna Arystotelesa; w sensie szerszym dzieje myśli Arystotelesa w czasach starożytnych, średniowiecznych i nowożytnych;

w postaci pierwotnej arystotelizm kontynuowali jego uczniowie (perypatetycy, głównie Teofrast z Eresos, Straton z Lampsaku, również Eudemos z Rodos, IV/III w. p.n.e.); rozwijali oni arystotelizm bądź w kierunku idealistycznym, bądź naturalistycznym, związanym z rozwojem nauk szczegółowych; spośród licznych odmian arystotelizmu największą rolę odegrały: wersja naturalistyczna (Aleksander z Afrodyzji), arystotelizm arabski (Al-Farabi, Ibn Sina, Ibn Ruszd) oraz arystotelizm średniowieczny, występujący głównie w postaci: awerroizmu łacińskiego, albertyzmu, a zwłaszcza tomizmu; odnowiony w okresie renesansu, arystotelizm wystąpił w wersji nawiązującej do Aleksandra z Afrodyzji (głównie P. Pomponazzi) i awerroistów. W Polsce arystotelizm rozwijał się głównie w Akademii Krakowskiej, od końca XIV do połowy XVI w., w obu głównych wersjach późnośredniowiecznych — arystotelejskiej i tomistycznej oraz w postaci renesansowej (głównie Sebastian Petrycy z Pilzna)

Wykład w Akademii, miniatura z manuskryptu zawierającego streszczenie Etyki Arystotelesa