moc

moc,

filoz. zdolność bytu do powodowania określonych skutków poza sobą, a więc do bycia przyczyną;

pojęcie używane w nurtach filoz. związanych z arystotelizmem i neoplatonizmem; każdy realny byt dysponuje pewną m. sam z siebie lub dzięki innemu bytowi; m. skutku jest wprost proporcjonalna do m. jego przyczyny, ale ograniczona i zależna względem niej; kiedy skutki wywołane przez jedne byty powodują realne konsekwencje, wyróżnia się przyczyny naczelne i przyporządkowane; w filozofii neoplatońskiej doprowadziło to do wyznaczenia powszechnej hierarchii rzeczy wg stopnia posiadanej m.; w tradycji chrześc. (Pseudo-Dionizy Areopagita) „mocami” nazywa się jeden z chórów anielskich.