intelekt
filoz. należąca do osób duchowa władza poznawcza, zdolna do ujmowania bytu w sposób pozaempiryczny, nienaoczny;
[łac. intellectus ‘pojmowanie’, ‘rozumienie’],
intelekt
Encyklopedia PWN
jedna z cech konstytutywnych osoby; wg klasycznego wykładu Arystotelesa intelekt jest władzą niematerialną, a w człowieku występują 2 różne intelekty: intelekt czynny, który z uzyskiwanych przez zmysły wrażeń (sensibilia) wydobywa treści poznawalne intelektualnie (intelligibilia), następnie przedstawia je intelektowi biernemu, a na końcu, we współpracy z intelektem biernym i władzami zmysłowymi, tworzy wiedzę, łącząc rozumienie intelektualne ze znakami fizycznymi; intelekt bierny przyjmuje wydobyte przez intelekt czynny treści i jest podmiotem ich pełnego rozumienia, które stanowi zasadę poprawności wiedzy o rzeczywistości; w antropologii filozoficznej rozważania nad strukturą i funkcjonowaniem intelektu wiążą się z problematyką inteligencji (intelligentia), umysłu (mens) i rozumu (ratio). W szerszym, potocznym znaczeniu utożsamia się często i. z umysłem, rozumem, całokształtem wiedzy, doświadczenia i zdolności umysłowych człowieka bądź z inteligencją.
