awerroizm łaciński,
kierunek filoz. nawiązujący do poglądów Ibn Ruszda (Awerroesa).
awerroizm łaciński
Encyklopedia PWN
Rozwinął się w Paryżu w XIII–XIV w. (Siger z Brabantu, Boecjusz z Dacji); po potępieniu 1277, odrodził się w końcu XIII w. (Idzi z Orleanu), kontynuowany w XIV w. (Jan z Jandun, Tomasz Wilton) oraz w XIV–XV w. we Włoszech (Angelo d’Arezzo, Marsyliusz z Padwy, Paweł z Wenecji). Awerroizm łaciński głosił niezależność nauki (filozofii) od teologii, uzasadniając ją tzw. teorią 2 prawd: przedmiotową i metodol. odrębnością poznania filoz. i teol., a zatem prawdziwością sprzecznych tez filozofii i teologii na gruncie każdej z tych dziedzin; awerroizm łaciński głosił odwieczność świata materialnego i determinizm biegu zdarzeń, zaprzeczał nieśmiertelności jednostkowej duszy zmysłowej, uznając za wieczną jedynie wspólną dla całej ludzkości tzw. duszę intelektualną odpowiedzialną za poznanie umysłowe.
