karbochemia

karbochemia

[łac.-gr.],

całokształt wiedzy o właściwościach, przeróbce i produktach tej przeróbki węgli kopalnych (kamiennych, brunatnych) i torfów;

podstawową formą zużytkowania węgli jest spalanie; ze względu na ochronę środowiska przyr. stosuje się: odsalanie węgli, usuwanie ze spalin związków siarki, tlenków azotu; proces intensyfikuje się prowadząc go w złożu fluidalnym (fluidyzacja), co umożliwia spalanie węgli tzw. wysokozapopielonych. Poza bezpośrednim energ. zużytkowaniem węgli k. obejmuje procesy: odgazowanie węgla (koksowanie i wytlewanie), dające w wyniku koks i gaz węglowy oraz in. produkty, np. smołę węglową i benzol surowy, które są poddawane dalszej przeróbce, prowadzącej do otrzymania surowców i półproduktów ważnych dla syntezy chem. (m.in. węglowodorów aromatycznych, jak benzen, toluen, ksyleny, naftalen, antracen), zasad org. (pirydyny, pikoliny, lutydyny, kolidyny, chinoliny) oraz fenolu i jego pochodnych (krezole i ksylenole) — ten dział k. nosi nazwę koksochemii; zgazowanie węgla, stosowane w celu otrzymania paliw gazowych lub(i) gazu syntezowego (produkcja amoniaku, metanolu, synteza Fischera i Tropscha); uwodornianie węgla, w wyniku którego otrzymuje się gł. benzynę, oleje napędowe i opałowe; ekstrakcję węgla brunatnego, prowadzoną w celu otrzymania wosku montanowego, oraz ekstrakcję torfu, prowadzona w celu otrzymania preparatów immunostymulujących.