krew

krew,

rodzaj tkanki łącznej o właściwościach swoistych; płyn ustrojowy krążący w zamkniętym układzie naczyń krwionośnych.

Składa się w ok. 55% z płynnego osocza oraz w ok. 45% z zawieszonych w nim krwinek: erytrocytów, leukocytów, trombocytów (u ssaków płytki krwi). Osocze stanowi roztwór wodny przede wszystkim białek (głównie albumin i globulin), ale są w nim również zawarte m.in. niektóre cukry, sole mineralne, witaminy, hormony; jednym z białek jest fibrynogen, który w procesie krzepnięcia krwi wytrąca się jako włóknik, tworząc podłoże skrzepu; osocze bez fibrynogenu jest zwane surowicą. Główną funkcją krwi jest rozprowadzanie do tkanek tlenu, odprowadzanie do płuc dwutlenku węgla, rozprowadzanie substancji odżywczych, wchłoniętych z przewodu pokarmowego, oraz hormonów, doprowadzanie do nerek i gruczołów potowych substancji, które ulegają wydaleniu; ponadto odgrywa istotną rolę w mechanizmach obronnych (odpornościowy układ, immunoglobuliny, endocytoza). Komórki krwi — krwinki — ulegają nieustannej wymianie; żyją krótko (np. erytrocyty ok. 120 dni), ich stała liczba w krwi jest utrzymywana przez ciągłe wytwarzanie nowych (krwiotwórczy układ), zastępujących krwinki starzejące się, obumierające i niszczone następnie przez komórki układu siateczkowo-śródbłonkowego, głównie w śledzionie, wątrobie, płucach. Osocze stanowi produkt końcowy wielu procesów i jego skład chemiczny jest w bardzo dużym stopniu związany z ogólnym metabolizmem ustroju. Objętość krwi u dorosłego człowieka wynosi ok. 5 l. Krew jest cennym lekiem, stosowanym powszechnie zwłaszcza w leczeniu wstrząsu i w dużych zabiegach chirurgicznych (przetaczanie krwi, krwiodawstwo, krwiopochodne środki). Badaniem krwi zajmuje się hematologia. Krwią jest zwana niekiedy hemolimfa bezkręgowców.