leukocyty
 
Encyklopedia PWN
leukocyty
[łac. < gr. leukós ‘biały’, kýtos ‘naczynie’, ‘komórka’],
krwinki białe,
ogólny termin określający wszystkie jądrzaste komórki krwi obwodowej, odnoszący się też do komórek układu limfatycznego;
pochodzą od komórek macierzystych szpiku; dzieli się je na agranulocyty — leukocyty nie zawierające ziarnistości cytoplazmatycznych, oraz granulocyty — zawierające takie ziarnistości; do agranulocytów należą limfocyty i monocyty, które są prekursorami makrofagów; większość limfocytów występuje poza krwią obwodową w narządach limfatycznych (grasica, śledziona, węzły chłonne, migdałki, wyrostek robaczkowy, grudki chłonne układu pokarmowego, oddechowego i moczowo-płciowego); granulocyty występują głównie we krwi obwodowej; w zależności od barwliwości ich ziarnistości w preparatach histologicznych dzieli się je na granulocyty obojętnochłonne (neutrofile), kwasochłonne (eozynofile) i zasadochłonne (bazofile); leukocyty występują również jako komórki napływowe w tkance łącznej i nabłonkowej; normalna liczba leukocytów we krwi obwodowej człowieka wynosi 5 · 103–1 · 104/µl; leukocyty są komórkami układu odpornościowego; limfocyty biorą udział w swoistej odpowiedzi immunologicznej, natomiast monocyty, makrofagi i granulocyty obojętnochłonne mają zdolność nieswoistego niszczenia bakterii, grzybów, pierwotniaków i wirusów na drodze fagocytozy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia