elektrolit
 
Encyklopedia PWN
elektrolit
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, lytós ‘rozpuszczalny’],
chem. przewodnik elektryczny jonowy (zwany też przewodnikiem drugiego rodzaju), w którym poruszające się jony przenoszą ładunki elektryczne i przewodzenie prądu zawsze jest związane z transportem masy.
Tym właśnie elektrolit różni się od przewodnika elektronowego, np. metalu, w którym przepływ prądu jest ruchem elektronów, identycznych w każdym metalu i mających znikomą masę w porównaniu z masą jonów. Elektrolitem może być substancja w stanie stałym, w postaci stopionej lub w postaci roztworu ciekłego; typowymi elektrolitami są stopione wodorotlenki litowców i różne sole oraz wodne roztwory soli, kwasów i zasad. Rozróżnia się elektrolity mocne — w roztworach całkowicie zdysocjowane na jony, i elektrolity słabe, w roztworach których istnieją także cząsteczki niezdysocjowane — w roztworach ustala się równowaga procesu dysocjacji elektrolitycznej (dany elektrolit wykazuje najczęściej różną moc w różnych rozpuszczalnikach). Związki zawierające jony organiczne, tworzące wskutek oddziaływań dyspersyjnych tzw. micele, nazywa się elektrolitami koloidalnymi, zawierające zaś duże jony (makrocząsteczki) — polielektrolitami (np. proteiny, sole polikwasów). W technice elektrolitem nazywa się potocznie roztwór jednego lub kilku elektrolitów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia