elektrochemia

elektrochemia

[gr.],

dział chemii fiz., nauka zajmująca się współzależnością zjawisk elektr. i reakcji chemicznych.

Opisuje przede wszystkim przemiany zachodzące na granicy 2 przewodzących prąd elektr. faz (dział zw. elektrodyką), z których jedna jest przewodnikiem elektronowym (najczęściej metal, stop metali lub półprzewodnik, w których nośnikami prądu elektr. są elektrony), a druga przewodnikiem jonowym (elektrolit); elementarnym aktem w elektrochemii jest przejście elektronu przez granicę faz, powiązane z reakcją utleniania-redukcji. Elektrochemia bada w szczególności procesy elektrolizy; obejmuje także m.in. termodynamikę ogniw odwracalnych (wyznaczanie funkcji termodynamicznych reakcji chem. z pomiarów siły elektromotorycznej), termochemię elektrolitów (efekty energ. w roztworach, budowa elektrolitów). Praktyczne zastosowania elektrochemii obejmują elektrochem. źródła prądu (ogniwo galwaniczne), elektrochem. ochronę metali przed korozją, elektrolityczne otrzymywanie produktów chem. (np. wodorotlenku sodu, chloru, wodoru, nitrylu kwasu adypinowego), elektrometalurgię (otrzymywanie metali z rud, np. glinu i magnezu, oraz rafinację, np. miedzi, niklu) i galwanotechnikę, analizę elektrochemiczną, chemotronikę (elektrochem. urządzenia pomiarowe i automatykę).