elektrofizjologia
fizjol. dział fizjologii zajmujący się badaniem czynności komórek organizmu lub zespołów komórek na podstawie analizy ich aktywności bioelektr., czyli wytwarzanych przez nie potencjałów bioelektrycznych,
[gr.],
elektrofizjologia
Encyklopedia PWN
wzmacnianych za pomocą odpowiednich urządzeń elektronicznych i przedstawianych w postaci krzywych na ekranie lampy oscyloskopowej. Metody elektrofizjol. są szeroko stosowane w badaniach układu nerwowego (neurofizjologia) i mięśniowego. Przedmiotem analizy może być spontaniczna aktywność bioelektr. badanego narządu lub wywołana przez pobudzenie właściwego receptora (np. siatkówki oka światłem dla badania potencjałów w polu wzrokowym kory mózgowej) albo ośr. mózgu; potencjały elektr. odbiera się również z pojedynczych neuronów i komórek mięśniowych za pomocą mikroelektrod; do ich analizy (np. częst., rozkładu w czasie, stosunków przestrzennych) używa się technik komputerowych. Dzięki badaniom elektrofizjol. powstały metody diagnostyczne rozpoznawania chorób mózgu (elektroencefalografia), mięśni (elektromiografia) i serca (elektrokardiografia). Elektrofizjologia została zapoczątkowana w końcu XVIII w. przez odkrycia L. Galvaniego i A. Volty, które wykazały powstawanie napięcia elektr. przy czynnościach nerwów i mięśni oraz drażniące działanie prądu elektr. na te narządy.
