elektroencefalografia

elektroencefalografia

[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, egképhalos ‘mózg’, gráphō ‘piszę’],

EEG,

metoda badania mózgu za pomocą elektroencefalografu, polegająca na pomiarze i rejestracji przebiegów czasowych potencjałów elektr. mózgu i ich analizie.

Sygnały elektr. są odbierane z powierzchni głowy pacjenta za pomocą układu 10 lub 20 kontaktowych elektrod powierzchniowych, umocowanych standardowo w określonych miejscach siatkowego „czepka” nakładanego na głowę. Elektrody, zwilżone roztworem wodnym soli kuchennej w celu poprawy kontaktu (z uwagi na owłosioną skórę głowy), są połączone z elektroencefalografem za pomocą kabli. E. umożliwia określenie stanu czynnościowego mózgu (np. głębokości snu) na podstawie obecności w zapisie typowych przebiegów zw. rytmami, lokalizacje zmian strukturalnych mózgu (guzów) na podstawie stwierdzenia braku symetrii w elektr. czynności półkul mózgowych. Jest podstawową metodą diagnostyczną stosowaną do wykrywania ognisk padaczki na podstawie obecności charakterystycznych potencjałów iglicowych (wyładowań). Graficzne przedstawienie czasowych przebiegów elektr. czynności mózgu na papierze lub ekranie monitora nosi nazwę elektroencefalogramu, EEG. Elektroencefalografia została zapoczątkowana 1929 przez H. Bergera, rozwinięta 1934 przez E.D. Adriana i jego współpracowników