elektrokardiografia
 
Encyklopedia PWN
elektrokardiografia
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, kardía ‘serce’, gráphō ‘piszę’],
EKG,
jedna z metod diagnostycznych elektrografii polegająca na ocenie mech. czynności serca na podstawie analizy jego czynności elektr. (towarzyszącej mech. pracy serca i ją wyprzedzającej);
polega na rejestracji prądów lub różnic potencjałów czynnościowych mięśnia sercowego, które — po odebraniu ich przez układ elektrod przyłożonych w określonych miejscach do ciała badanego pacjenta — są wzmacniane w specjalnym aparacie — elektrokardiografie, i rejestrowane w formie krzywych, dających elektrokardiogram (EKG). Szereg układów rozmieszczenia elektrod pozwala na uchwycenie zmian czynności serca we wszystkich jego punktach. Krzywa EKG wykazuje charakterystyczne załamki (oznaczone P, Q, R, S, T i U), odcinki (cyfry 1,5) i odstępy (2, 3, 4); zmiany kształtu i odległości między poszczególnymi załamkami pozwalają na wnioskowanie o stanie mięśnia sercowego i jego ukrwieniu, sposobie przewodzenia pobudzeń; EKG umożliwia precyzyjną interpretację wyników innych badań serca, np. hemodynamicznych, izotopowych, USG itp.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia