światło, promieniowanie optyczne,
fiz. promieniowanie elektromagnetyczne o fali długości od ok. 380 nm (fiolet) do ok. 760 nm (czerwień), wykrywane przez oko ludzkie (wzrok);
światło
Encyklopedia PWN
przez światło rozumie się zwykle, oprócz promieniowania widzialnego, również promieniowanie podczerwone i promieniowanie nadfioletowe, które mają zbliżone właściwości i także są badane metodami optycznymi. W oddziaływaniu światła z materią uwidaczniają się jego właściwości falowe i korpuskularne (dualizm korpuskularno-falowy); właściwości falowe światła ujawniają się w takich zjawiskach, jak odbicie fal, dyfrakcja (dyfrakcja fal), interferencja (interferencja fal, interferencja światła), polaryzacja (polaryzacja światła); właściwości korpuskularne zaś np. w absorpcji światła doprowadzającej do luminescencji, zjawiska fotoelektrycznego i jonizacji, oraz w ciśnieniu wywieranym przez światło (ciśnienie promieniowania). W próżni światło rozchodzi się z prędkością c = 299 792 458 m/s, w innych ośrodkach z prędkością mniejszą, równą ilorazowi c i współczynnika załamania ośrodka. Najsilniejszymi źródłami światła docierającego do Ziemi są gwiazdy, przy tym największe natężenie ma promieniowanie pochodzące od Słońca; źródłami światła są również inne ciała wysyłające światło w wyniku np. wzbudzenia termicznego (np. żarówka), elektrycznego (lampa wyładowcza), absorpcji promieniowania (lampa fluorescencyjna), reakcji chemicznej (np. niektóre organizmy żywe). Światło zawierające wszystkie długości fali w proporcjach takich, jak w promieniowaniu słonecznym daje wrażenie światła białego; światło to można rozszczepić na składowe o określonej długości fali, otrzymując widmo ciągłe. Rozkład natężeń w widmie, a więc i barwa emitowanego światła, zależy od rodzaju źródła światła, a w wypadku źródła termicznego — od jego temperatury: w niższych temperaturach przeważa czerwień, w wyższych — błękit, fiolet (prawo promieniowania Wiena, ciało doskonale czarne).
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie...
