prawo niemieckie
 
Encyklopedia PWN
prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
Początkowo prawo napływającej ludności, później — wzór prawnoorganizacyjny przy lokacji polskich wsi na prawie czynszowym oraz organizacji samorządowej w miastach; miasta lokowano na prawie magdeburskim, a następnie na prawie miast polskich, które dostosowywały prawo niemieckie do swoich potrzeb, np. prawo chełmińskie. Prawo niemieckie obowiązywało na podstawie przywileju lokacyjnego wydanego przez władcę, który przyznawał osadzie immunitet na stosowanie obcego prawa i organizację władz. Sądami prawa niemieckiego były w Polsce ława miejska i rada miejska, wyższą instancję stanowiły sądy rady niektórych większych miast, sądy leńskie dla wójtów i sołtysów, najwyższy był królewski sąd komisarski (tzw. sąd 6 miast). Prawo niemieckie w Polsce uległo z biegiem czasu dużym zmianom pod wpływem ustawodawstwa koronnego i lokalnego (wilkierze); już zmienione przenoszone w XV–XVIII w. na Litwę, Ukrainę i Białoruś.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia