prawo magdeburskie,
najbardziej rozpowszechniony w Polsce wariant prawa niemieckiego;
prawo magdeburskie
Encyklopedia PWN
prawo magdeburskie opierało się na zwyczajach prawnych obowiązujących w Magdeburgu, które od końca XII w. były wzorem prawno-organizacyjnym dla innych miast wschodnioniem.; od XIII w. przyjmowane też w miastach polskich lokowanych na prawie niemieckim (np. Środa Śląska 1235, Wrocław 1242, Kraków 1257); miasta te z kolei były wzorami dla innych miast lokowanych np. na prawie średzkim lub prawie chełmińskim; XIV–XV w. prawo magdeburskie uzupełniano ortylami ogłaszanymi przez ławników Magdeburga oraz lokalnymi wilkierzami i ortylami, wydawanymi przez większe miasta polskie na użytek mniejszych. Podstawowym zbiorem prawa magdeburskiego był tzw. Weichbild saski (Weichbild magdeburski), który w Polsce znano w 2 redakcjach: w układzie Konrada z Opola (początek XIV w.), przetłumaczony na język łaciński przez kanclerza, J. Łaskiego i włączony do tzw. Statutu Łaskiego (1506), oraz jako tzw. Wulgata, która w przekładzie łacińskim M. Jaskiera stała się 1535 prawem obowiązującym w miastach polskich (w praktyce używano polskiego przekładu P. Szczerbica, wydanego 1581); w Polsce nowożytnej dużą rolę przy interpretacji prawa magdeburskiego odgrywało też dzieło B. Groickiego Artykuły prawa majdeburskiego... (1558), uważane za urzędową wykładnię prawa miejskiego; prawo magdeburskie obowiązywało w miastach polskich do rozbiorów.
