sołtys,
w średniowieczu osoba postawiona przez pana feudalnego na czele wsi lokowanej na prawie niemieckim;
sołtys
Encyklopedia PWN
sołtys zbierał czynsze, przewodniczył ławie sądowej, pełnił służbę wojskową; uposażeniem sołtysa było duże gospodarstwo (sołectwo) na prawie lennym, udział w dochodach pana i specjalne uprawnienia gospodarcze; w okresie rozbiorów, w II RP i w PRL (do 1950) sołtys był organem wykonawczym gromady i organem pomocniczym zarządu gminnego, od 1958 — łącznikiem między mieszkańcami wsi a gromadzką radą narodową, od 1973 zaś między sołectwem a gminną radą narodową i naczelnikiem gminy; wg ustawy o radach narodowych z 1983 był organem samorządu mieszkańców wsi; od 1990 jest organem wykonawczym działającym w sołectwie (pomocniczej jednostce samorządu gminy), wybieranym przez mieszkańców sołectwa; oprócz funkcji wykonawczej, ustawy przekazują mu prowadzenie spraw z zakresu różnych dziedzin administracji; także statut gminy może mu przekazywać samodzielny zakres kompetencji.
