Chiny. Muzyka
 
Encyklopedia PWN
Chiny. Muzyka.
Jest jedną z najstarszych na świecie; potwierdzona przez źródła z połowy II tysiąclecia p.n.e.; jest silnie związana z religią, filozofią i koncepcjami kosmologicznymi; wynikiem tego jest konserwatyzm (ścisłe normy i prawa dotyczące m.in. tonalności, rytmiki, gatunków muzycznych) zarówno w muzyce kultowej, jak dworskiej czy ludowej. Do charakterystycznych właściwości muzyki chińskiej należą: pentatonika (bezpółtonowa), regularna, parzystometryczna rytmika, wielogłosowość typu organum, burdonu i heterofonii, dominacja słowa w muzyce wokalnej (zasadnicza rola recytatywu w liryce wokalnej i muzyce operowej). Warstwa znaczeniowa muzyki nie ogranicza się do słowa czy ilustracyjności, zawarta jest w formułach melodycznych, rytmicznych, dynamicznych i agogicznych, a także w zmianach barwy o znaczeniu symbolicznym. Oprócz muzyki kultowej i dworskiej — dziś już zdezaktualizowanych — rozwijała się muzyka dramatyczna (opera) oraz kameralna. Ludowa muzyka chińska jest mało zbadana. W dawnym instrumentarium wielką rolę odgrywały: płyty kamienne, gongi, dzwony, bębny, kotły, szeng i cytra, następnie zaś instrumenty lutniowe, wreszcie skrzypce, flety, klarnety i trąbki. W XX w. czyniono próby wypracowania nowego stylu, stapiającego elementy tradycji chińskiej ze zdobyczami europejskiej muzyki profesjonalnej; 1927 powstało w Pekinie konserwatorium; kompozytorzy: Xi Xinghai, Nin Er, Ma Sicong, Li Kequan, Ma Ke. W 1956 powstało w Pekinie Towarzystwo Filharmoniczne.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia