gong

gong,

instrument muz. z grupy idiofonów, pochodzenia azjat. (w Europie od średniowiecza);

gruba okrągła płyta z brązu (rzadziej z mosiądzu) o nieco wypukłej powierzchni i lekko zagiętych brzegach, zawieszona pionowo na specjalnym statywie, uderzana pałką o miękkiej główce (charakter wzbudzonego dźwięku zmienia się zależnie od miejsca uderzenia); długotrwały dźwięk g. nie ma określonej wysokości; w muzyce Chin, Indii, Indonezji (gamelan) stosuje się zestawy g. różnej wielkości; g. wszedł w skład perkusji orkiestry symfonicznej na przeł. XVIII i XIX w.; odmianą g. jest tam-tam.