szeng, sheng,
chiń. instrument muz. z grupy aerofonów stroikowych
szeng
Encyklopedia PWN
rodzaj azjat. harmonijki ustnej; kilkanaście piszczałek osadzonych w drewnianym zbiorniczku powietrza, które — wdmuchiwane lub wciągane ustnikiem przez grającego — przechodzi przez otwór boczny każdej z piszczałek, przykryty metal. języczkiem przelotowym; w części widocznej piszczałki mają otwory palcowe, których zakrycie powoduje wyrównanie ciśnienia powietrza w piszczałce, a tym samym wibrację stroika; szeng umożliwia wydobycie wielodźwięków; szeng w różnych odmianach jest też spotykany na Płw. Koreańskim, w Japonii i in. krajach Azji.