-
cenzurakontrola publicznego przekazywania informacji, stanowiąca ograniczenie wolności wyrażania poglądów (tradycyjnie nazywanej wolnością słowa) oraz rozpowszechniania informacji (wolność druku), także urząd państw. lub kośc. powołany do sprawowania tej kontroli.[łac.],
-
cenzusprawo zespół warunków dopuszczających do korzystania z określonych praw polit. lub przywilejów (c. majątkowy, wykształcenia, wieku).[łac. census ‘oszacowanie majątku’],
-
certyfikatdokument (zastrzeżony znak), wydany (nadany) zgodnie z zasadami systemu certyfikacji, wskazujący, że został zapewniony odpowiedni stopień zaufania, iż należycie zidentyfikowany wyrób, proces lub usługa są zgodne z określoną normą albo innymi dokumentami normatywnymi;[średniow. łacina certificatus ‘poświadczony’],
-
consensuswe współcz. stosunkach międzynar. szczególny tryb podejmowania decyzji (uchwał) przez ich uzgodnienie za pomocą konsultacji i rokowań bez uciekania się do głosowania;[łac., ‘zgoda’, ‘porozumienie’, ‘przyzwolenie’, ‘wyrażenie zgody’],
-
consensusw prawie rzymskim publiczne wyrażenie zgody przez naród, senat lub inne organy kolektywne; w prawie prywatnym c. oznacza jednostronne wyrażenie zgody osoby trzeciej, np. kuratora lub zgody 2 osób dokonujących między sobą dwustronnego aktu prawnego.[łac., ‘zgoda’, ‘porozumienie’, ‘przyzwolenie’, ‘wyrażenie zgody’],
-
czynszprawo świadczenie majątkowe strony uprawnionej do korzystania z rzeczy lub praw należne z tytułu najmu lub dzierżawy, ustalone w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (np. świadczenie usług, przeniesienie praw), niekiedy w naturze (np. w ziemiopłodach).[niem. < łac.],
-
degradacjaprawo karne przeniesienie na niższe stanowisko lub obniżenie stopnia służbowego;[łac.],
- komentatorzy dekretałów (pism papieskich z rozporządzeniami z zakresu administracji, sądownictwa i ustawodawstwa kośc.);
- średniowieczni znawcy prawa kanonicznego.
-
delatorw dawnej Polsce oskarżyciel w sprawach karnych.[łac.],
-
delatorw staroż. Rzymie początkowo donosiciel, następnie oskarżyciel publiczny;[łac.],
-
departament[fr.]:
- w niektórych państwach (we Francji i niektórych państwach Afryki i Ameryki Łacińskiej) jednostka podziału terytorialnego, odpowiadająca polskiemu województwu;
-
dependencjadaw.:[łac.],
- państwo, miasto, majątek, instytucja itp., podległe drugiemu państwu, miastu, instytucji.
-
diecezjaprzejęta z rzymskiego systemu administracyjnego jednostka terytorialna w Kościołach chrześcijańskich zarządzana przez biskupa ordynariusza;[łac. < gr.],
-
dosw prawie rzym. majątek wniesiony przez żonę mężowi w związku z zawarciem małżeństwa;[łac.,‘posag’],
- w postępowaniu sądowym (cywilnym i karnym) oraz adm. środek umożliwiający wykazanie istnienia lub nieistnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń o faktach;
- prawo umowa, na mocy której właściciel nieruchomości, w zamian za przeniesienie prawa jej własności, zastrzega dla siebie (lub innych osób bliskich) prawo do dożywotniego utrzymania.
