namagnesowanie
 
Encyklopedia PWN
namagnesowanie, magnetyzacja, polaryzacja magnetyczna, natężenie namagnesowania, ,
wektorowa wielkość fiz., stosunek całkowitego momentu magnet. ciała (dipolowy moment magnetyczny) do objętości ciała;
wartość n. zależy od natężenia zewn. pola magnet., właściwości magnet. ciała, jego kształtu, a w przypadku ferro- i ferrimagnetyków — także od magnet. historii próbki (histereza). W ośrodkach izotropowych kierunek pokrywa się z kierunkiem natężenia pola magnet. , w ośrodkach anizotropowych (np. monokryształach) kierunki i w ogólnym przypadku są różne. Kierunki te są różne również wtedy, gdy próbka materiału magnet. nie jest kulą (gdy istnieje tzw. anizotropia kształtu). N. ferromagnetyków w silnych polach magnet. osiąga pewną graniczną wartość zw. n. nasycenia; oznacza to, że dalszy wzrost natężenia pola magnet. nie powoduje wzrostu n.; jest to tzw. stan nasycenia magnetycznego; po zmniejszeniu natężenia pola magnet. do zera, n. zachowuje pewną, różną od zera, wartość — n. szczątkowe (pozostałość magnet.). N. spontaniczne — n. występujące w ferromagnetykach i ferrimagnetykach, niezależnie od obecności zewn. pola magnet., polega na samorzutnym uporządkowaniu elementarnych momentów magnet. w pewnych niewielkich obszarach, tzw. domenach magnetycznych. W przypadku ferromagnetyków n. ma wartość maks. w temperaturze 0 K, ze wzrostem temperatury maleje, osiągając 0 w punkcie Curie (Curie temperatura). W przypadku ferrimagnetyków n. jest sumą wektorową n. poszczególnych podsieci (często jest niemonotoniczną funkcją temperatury).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia