magnetografia
jedna z metod wytwarzania kopii;
[gr.],
ferromagnetografia,
magnetografia
Encyklopedia PWN
urządzenie do m. (magnetokopiarka) zawiera cylinder (lub płytę) pokryty warstwą magnet., w której są wywoływane zmiany namagnesowania (zgodnie z rysunkiem oryginału) przy użyciu generatora pola magnet. sterowanego komputerem. Miejsca o różnym namagnesowaniu tworzą utajony obraz magnet., który jest wywoływany za pomocą proszku, zawierającego cząstki materiałów magnet., naładowane odpowiednim ładunkiem elektrostatycznym. Proszek w zróżnicowany sposób przywiera do powierzchni warstwy, odpowiednio do zmian jej namagnesowania, tworząc obraz proszkowy, który jest następnie przenoszony na inne podłoże, np. na papier lub folię, ładowane w tym celu ładunkiem elektr. przeciwnego znaku. Utrwalenie obrazu polega najczęściej na ogrzaniu kopii — proszek ulega stopieniu i zostaje silniej związany z podłożem. Uzyskuje się też kopie wielokolorowe, na których poszczególne kolory występują obok siebie; natomiast nie można otrzymać obrazów wielobarwnych ze względu na trudności w otrzymaniu proszków magnetograficznych o barwie purpurowej i żółtej (CMYK). Jest jedną z metod drukowania cyfrowego.
