alokacja

alokacja

[łac. ad ‘do’, locatio ‘umieszczenie’],

ekon. przyporządkowanie zasobów czynników produkcji (ziemi, pracy, kapitału) do gałęzi produkcji i przedsiębiorstw, dóbr konsumpcyjnych do gospodarstw domowych, dochodów do podmiotów gospodarczych;

alokacji może dokonywać sam rynek (gospodarka rynkowa) lub państwo (gospodarka centralnie kierowana), albo też rynek regulowany przez państwo (gospodarka mieszana); efektywność alokacji jest mierzona rozmiarami Produktu Krajowego Brutto (PKB); współcześnie szacuje się, że straty w PKB spowodowane błędną alokacją w krajach wysoko rozwiniętych wynoszą mniej niż 2% PKB, a więc mieszczą się w granicach błędu statystycznego, natomiast w krajach postkomunistycznych, w których dokonuje się transformacja systemu ekonomicznego, nieefektywność alokacji jest wysoka i wg niektórych szacunków sięga 30% PKB; jest to spowodowane błędnymi decyzjami inwestycyjnymi, podejmowanymi wcześniej wg kryteriów politycznych a nie ekonomicznych; alokacja kapitału pojawiła się dopiero w gospodarce towarowo-pieniężnej, przyjmując na etapie kapitalizmu wolnokonkurencyjnego formę alokacji kapitału pieniężnego, polegającą na przepływie wolnych kapitałów pieniężnych z gałęzi o niższej stopie zysku do gałęzi o wyższej stopie zysku; współcześnie alokacja kapitału przybrała formę eksportu kapitału.