struktura kryształu

struktura kryształu, struktura krystaliczna,

rozmieszczenie atomów, jonów lub cząsteczek w komórce elementarnej kryształu (sieć przestrzenna);

Opisując strukturę kryształu podaje się grupę przestrzenną kryształu, kształt i rozmiary jego komórki elementarnej, współrzędne i liczbę znajdujących się w niej atomów, jonów lub cząsteczek, a także długości łączących je wiązań chem. i kąty między wiązaniami, liczby koordynacyjne, tj. liczby najbliższych sąsiadów danego atomu (jonu, cząsteczki) oraz ich wzajemną konfigurację (koordynacyjna figura). Spośród różnych sposobów klasyfikacji struktury kryształu najczęściej stosuje się klasyfikację na podstawie występujących w kryształach wiązań chem.; rozróżnia się: struktury homodesmiczne, w których wszystkie atomy są ze sobą połączone wiązaniami tego samego rodzaju; należą do nich struktury metaliczne (np. miedzi), struktury kowalencyjne (np. diamentu) i jonowe (np. chlorku sodu) oraz struktury, w których występują oddziaływania van der Waalsa (np. zestalonych gazów szlachetnych); struktury heterodesmiczne, w których występują różne rodzaje wiązań, np. struktury związków org., w których wewnątrz cząsteczek istnieją wiązania kowalencyjne, a pomiędzy cząsteczkami — oddziaływania van der Waalsa. Innym kryterium klasyfikacji jest wzajemna konfiguracja składników sieci krystal.; stosując to kryterium rozróżnia się m.in. struktury: warstwowe (np. łyszczyków), łańcuchowe (np. piroksenów), wyspowe (np. oliwinów), wstęgowe (np. amfiboli), szkieletowe (np. skaleni), kanalikowe i klatkowe (w związkach inkluzyjnych), rurkowe (np. haloizytu). Strukturę kryształu bada się stosując metody krystalografii rentgenowskiej i analizy rentgenostrukturalnej, elektronografii, neutronografii.