Norwegia. Muzyka
 
Encyklopedia PWN
Norwegia. Muzyka.
Ludowa muzyka norw. wykazuje związki z dawną skand. kulturą muz., wyrażające się w archaicznych właściwościach melodyki (skale modalne), w specyficznych gatunkach (ballady, pieśni obrzędowe, liryczne, tzw. stev) i w instrumentarium (rogi, fujarki, flety); późniejsze od instrumentów dętych są popularne skrzypce hardingfele z 4 dodanymi strunami burdonowymi, służące do gry wielogłosowej; obecnie dominują pieśni taneczne i tańce (halling, springleik, polska). Rozwój profesjonalnej muzyki norw. datuje się od pocz. XIX w.; wcześniej powstało w Bergen Tow. Koncertowe „Harmonien” (1765) i rozwinął się amatorski ruch muz. (w Christianii, ob. Oslo — Tow. Filharmoniczne 1846, konserwatorium 1883, katedra muzykologii 1947, opera 1950, w Bergen — konserwatorium 1905; w Trondheim — orkiestra symfoniczna 1909). Do powstania kierunku nar. w muzyce norw. przyczyniła się inspirowana przez O. Bulla, skrzypka, kompozytora i zbieracza norw. pieśni lud., działalność kompozytorska W. Thrane, H. Kjerulfa, R. Nordraaka oraz najwybitniejszego przedstawiciela stylu romant. w muzyce norw. — E. Griega; kontynuatorami tych tradycji byli: w XIX w. — J. Svendsen, Ch. Sinding oraz na przeł. XIX i XX w. — H. Borgstrøm, G. Schjelderup, J. Halvorsen, H. Lie, D. Johansen, O. Olsen; do twórców awangardowych należą: F. Mortensen, F.O. Arnestad, E. Hovland, H. Saeverud, O. Gurvin oraz A. Nordheim i G. Sønstevold, komponujący muzykę elektroniczną.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia