Norwegowie,
naród germański stanowiący podstawową ludność Norwegii (4,3 mln 2000), mieszkają także m.in. w Szwecji i Danii, duże społeczności pochodzenia norweskiego znajdują się w USA (ok. 4,5 mln 2000) i Kanadzie (ok. 350 tys. 1996);
Norwegowie
Encyklopedia PWN
język — norweski; chrystianizacja od 2. poł. X w., obecnie Norwegowie to gł. protestanci (luteranie). Przodkami Norwegów są germańskie plemiona zachodnioskandynawskie. We wczesnym średniowieczu Norwegowie brali udział w wyprawach wikingów (Normanowie). Początki państwowości sięgają IX w. Dzieje Norwegów są związane z losami ich najbliższych sąsiadów: Duńczyków i Szwedów, od których byli uzależnieni w różnych okresach swej historii; XIV–XVIII w. to okres zależności od Danii, upadku gosp. i kult.; reformacja wprowadzona przez królów duńskich nie przyniosła ożywienia kult.; język duński stał się językiem Kościoła i administracji, język norweski — jedynie twórczości ludowej. Przełomowe znaczenie dla odrodzenia nar. miało 1814 zerwanie związku z Danią (Norwegia — Historia). W atmosferze patriotycznego zapału rozwijał się ruch kult., a jego gł. ośr. był uniw. w Christianii (ob. Oslo). Do XX w. Norwegowie tworzyli społeczeństwo typowo chłopskie, od lat 60. XIX w. do I wojny świat. masowo emigrowali (blisko 600 tys.), gł. do Ameryki Północnej. Na pocz. XXI w. należą do najlepiej rozwiniętych ekonomicznie społeczeństw eur.; chroniąc niezależność, 1994 odrzucili przystąpienie do Unii Europejskiej.
