Islandczycy

Islandczycy,

naród tworzący podstawową ludność Islandii (ok. 272 tys. 1999);

emigranci gł. w Kanadzie i USA; język islandzki; od XVI w. wyznają luteranizm (schrystianizowani w XI w.); potomkowie Normanów, gł. z zachodniej Norwegii, którzy 874–930 zajęli wyspę; w X w. Islandczycy stworzyli organizację państw., w XIII w. utracili niepodległość na rzecz Norwegii, w XIV w. — Danii, odzyskaną 1918–44; kultura narodowa Islandczyków sięga czasów wikingów, rozkwit w XII–XIII w. (staroskandynawska literatura), potem silne wpływy duńskie; w XIX w. odrodzenie kult.; gł. tradycyjne zajęcia: rybołówstwo, hodowla owiec i koni; w kulturze lud. zwracają uwagę budynki wznoszone z torfowych bloków i kryte darnią, kobiecy strój z ozdobnym gorsetem, rozwinięte tkactwo i snycerstwo, oryginalne zdobnictwo w kości, rogu i metalu, bogaty i żywy folklor słowny, sięgający do staroisl. mitologii, pieśni (Edda) i sag.