Bhagawadgita
 
Encyklopedia PWN
Bhagawadgita
[sanskr. bhagavān ‘ten, któremu należy się udział’, ‘pan’, ‘bóg’, ‘wzniosły’, gītā ‘święta pieśń’],
Gita, Pieśń Pana, sanskrycki poemat rel.-filoz., część VI księgi indyjskiego eposu Mahabharata, zawierający kwintesencję doktryny hinduizmu.
Liczy 700 zwrotek (gł. ślok) ułożonych w 18 rozdziałach; Bhagawadgita powstała prawdopodobnie w IV–III w. p.n.e.; trzon utworu stanowi pouczenie etyczne (teoria należytego działania), które wygłasza Kryszna; wykład ów zawiera elementy rozmaitych doktryn filoz. i rel.: idee wedanty, koncepcje sankhjijogi itd.; dominuje tendencja teistyczna i bhakti; przekłady pol. (z oryginału): S.F. Michalskiego Bhagawadgita, czyli pieśń o Bogu (1910), J. Sachse Bhagawadgita, czyli pieśń Pana (1988).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia