Bauhaus
 
Encyklopedia PWN
Bauhaus Wymowa, Das Staatliche Bauhaus Weimar, Hochschule für Gestaltung,
uczelnia artystyczna, powstała 1919 w Weimarze w wyniku połączenia Grossherzogliche Sächsische Hochschule für Bildende Künste i Grossherzogliche Sächsische Kunstgewerbeschule;
inicjatorem i pierwszym dyrektorem Bauhausu był W. Gropius. Mimo stałych postępów i sukcesów szkoła spotykała się z opozycją społeczeństwa i lokalnych władz, ponieważ przedsięwzięcie Gropiusa łączono ściśle z ideami socjalistycznymi. Pod koniec 1924 rząd Turyngii doprowadził do zamknięcia Bauhausu. W 1925 instytucja została przeniesiona do Dessau, gdzie Gropius wzniósł zespół nowoczesnych gmachów szkolnych (z warsztatami i pomieszczeniami dla studentów) oraz osiedle domków dla wykładowców. W 1928 kierownictwo Bauhausu objął Szwajcar, H. Meyer, a po nim L. Mies van der Rohe (1930), który na polecenie władz przeniósł szkołę do Berlina (1932). W 1933 uczelnia została zamknięta przez nazistów. Program Bauhausu, sformułowany przez Gropiusa, zakładał dążenie do stworzenia nowoczesnej architektury, łączącej pod swoim prymatem wszystkie dziedziny sztuki i rzemiosła artystycznego na wzór średniowiecznych strzech budowlanych. Podstawowym celem było wypracowanie prostych, rzeczowych i funkcjonalnych form architektonicznych, opartych na znajomości współczesnych materiałów budowlanych i rozwiązań konstrukcyjnych, gwarantujących estetyczną i techniczną jedność dzieła. W myśl tego założenia program nauki w Bauhausie obejmował oprócz dyscyplin ściśle technicznych także wszechstronne wykształcenie plastyczne (zagadnienia formy i koloru, zasady kompozycji, kształtowanie przestrzeni) i praktyczne. Jednym z najważniejszych założeń programowych Gropiusa było zastosowanie maszyn do produkcji przedmiotów o wysokich walorach artystycznych. W odróżnieniu od W. Morrisa był on przekonany, że maszyna może być w pełni podporządkowana woli artysty-projektanta. Uczelnia prowadziła wielokierunkowe badania twórcze, zajmowała się wzornictwem przemysłowym, urządzaniem wnętrz i standaryzacją elementów budowlanych. Prace teoretyczne były publikowane w serii «Bauhausbücher» (od 1923) i czasopiśmie „Bauhaus” (1926–31). Wykładowcami Bauhausu byli zarówno wybitni artyści, jak i rzemieślnicy; z Bauhausem byli związani m.in.: J. Itten, W. Kandinsky, L. Feininger, P. Klee, O. Schlemmer, G. Muche, L. Moholy–Nagy, M. Breuer, J. Albers. Dzięki swemu uniwersalnemu i międzynarodowemu charakterowi Bauhaus wywarł istotny wpływ na kształtowanie się współczesnej architektury, umocnienie tendencji abstrakcyjnych oraz zreformowanie metod nauczania w szkolnictwie artystycznym. Idee Bauhausu zostały podjęte w USA (New Bauhaus w Chicago, 1937), także przez Bauhaus założony w Berlinie Zachodnim 1946.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Gropius Walter, budynki Bauhausu, 1925–26, Dessau (Niemcy)fot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Bauhaus. Seminarium V. Kandinsky’ego dotyczące koloru, ćwiczenie H. Thiemanna, 1929 — Bauhaus-Archiv, Darmstadt fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia