Mies van der Rohe Ludwig
 
Encyklopedia PWN
Mies van der Rohe
[mi:s fan dr ro:ə]
Ludwig Wymowa, ur. 27 III 1886, Akwizgran, zm. 17 VIII 1969, Chicago,
architekt amerykański, pochodzenia niemieckiego; przedstawiciel stylu międzynarodowego w architekturze.
Cytat
Kalendarium
Urodził się 27 III 1886 w Akwizgranie. W młodości pracował w budowlanym zakładzie swojego ojca; nie ukończył systematycznych studiów architektonicznych. Od 1905 przebywał w Berlinie, gdzie praktykował w biurze Bruna Paula; 1908–12 czynny w pracowni P. Behrensa. Od 1912 prowadził własne studio projektowe; po 1914 działał w Novembergruppe i Deutscher Werkbund; 1927 zorganizował w Stuttgarcie wystawę Werkbundu, zaaranżowaną na kształt osiedla mieszkaniowego, w której udział wzięli m.in. Le Corbusier, Jacobus Johanes Pieter Oud i W. Gropius. W 1930–33 był dyrektorem Bauhausu. W 1937 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W 1938–58 profesor i dyrektor Armour Institute of Technology (obecnie Illinois Institute of Technology) w Chicago. W 1944 otrzymał obywatelstwo USA. Odznaczony 1963 Orderem Wolności. Zmarł 17 VIII 1969 w Chicago.
„Mniej znaczy więcej”
Najwcześniejsze jego projekty zdradzają wpływy twórczości K.F. Schinkla i berlińskiego neoschinklizmu z początku XX w. (dom Riehla w Berlinie-Neubabelsbergu 1907). Na początku lat 20. zbliżył się do ekspresjonizmu (projekty wieżowców z żelbetu, stali i szkła 1919–25). W 1925–27 zaprojektował wiele budynków mieszkalnych w Berlinie i Stuttgarcie, będących realizacją koncepcji architektury racjonalistycznej oraz założeń funkcjonalizmu. Największym osiągnięciem artysty z tego okresu był pawilon niemiecki na wystawie światowej w Barcelonie (1929), charakteryzujący się otwartym planem, doskonale rozwiniętą kompozycją przestrzenną oraz zastosowaniem szlachetnych materiałów (marmuru, onyksu, polerowanej stali i barwnego szkła). Zasady rozplanowania pawilonu barcelońskiego zostały sprawdzone w budownictwie mieszkaniowym — prywatnym domu Tugendhat w Brnie (1930). Jednym z pierwszych dzieł M. van der R. w USA były nowe budynki Armour Institute of Technology (1939–40, 1942–56); charakteryzuje je kubiczna prostota (miało to znaczenie przy dostosowywaniu poszczególnych pawilonów do zmieniających się potrzeb uczelni), perfekcyjna precyzja detalu. W kolejnych dziełach coraz wyraźniej dążył do syntezy formy i techniki; wykorzystywał naturalne walory estetyczne konstrukcji stalowych i żelbetowych oraz szkła i kamienia, m.in. w biurowcu Seagram Building w Nowym Jorku (1956–59, wspólnie z Philipem Johnsonem), z wykładzinami z brązu i marmuru. Mies van der Rohe zaprojektował i wzniósł wiele wieżowców, głównie w Chicago, które stały się pierwowzorem późniejszych drapaczy chmur. Jego budowle charakteryzowały się funkcjonalnością rozwiązań przestrzennych, prostotą i lekkością zastosowanych form oraz starannym opracowaniem detalu m.in.: Farnsworth House w Plano, stan Illinois (1945–50), bloki mieszkalne Promontory Apartments (1947, o konstrukcji żelbetowej) i Lake Shore Drive (1951, pierwszy budynek zrealizowany w technice przeszklonego stalowego szkieletu) — oba obiekty w Chicago, Lafayette Tower w Detroit 1963, nowa siedziba Galerii Narodowej w Berlinie 1963–68).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Mies van der Rohe Ludwig, Pawilon niemiecki, wystawa światowa w Barceloniefot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Berlin-Neubabelsberg, dom Riehla (L. Mies van der Rohe, 1907) fot. H. Kowalski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia