• arete
    [gr., ‘zaleta’, ‘doskonałość’, ‘cnota moralna’],
    podstawowe pojęcie w filozofii i etyce starożytnej, zasadnicze dla rozważań na temat dobra i szczęścia;
  • Arete, Arḗtē, żyła w IV w. p.n.e.,
    filozof grecki;
  • aretologia
    [gr. aretḗ ‘dzielność’, ‘cnota’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
    filoz. nauka o cnotach, dział etyki;
  • Ariston z Chios, Arístōn Cheíos, żył w III w. p.n.e.,
    filozof grecki;
  • Arkesilaos z Pitane, Arkesílaos, ur. 315, zm. 240 p.n.e.,
    filozof grecki;
  • Arnauld
    [arnọ]
    Antoine Wymowa, zw. Wielkim Antoinem, ur. 16 II 1612, Paryż, zm. 8 VIII 1694, Bruksela,
    fr. filozof i teolog, ksiądz;
  • Arnobiusz z Sicca, Arnobius, ur. 260, Sicca Veneria, zm. 326,
    nauczyciel retoryki w rodzinnym mieście w Afryce;
  • ars combinatoria
    [łac., ‘sztuka kombinatoryjna’],
    filoz. sztuka tworzenia pojęć złożonych w wyniku kombinacji prostych pojęć pierwotnych;
  • ars magna
    [łac., ‘sztuka wielka’],
    filoz. projektowana przez R. Lullusa nauka o najwyższym stopniu ogólności, z której miały dać się wyprowadzić podstawowe twierdzenia wszelkich nauk;
  • Arystides Kwintylianus, łac. Aristides Quintilianus, żył w II lub III w. n.e.,
    filozof gr.;
  • Arystobul, gr. Aristóboulos, żył ok. II–I w. p.n.e.,
    imię lub pseudonim żydowskiego filozofa z Aleksandrii;
  • Arystoksenos z Tarentu, Aristóxenos, ur. ok. 354 p.n.e., Tarent, zm. 300 p.n.e., Ateny,
    grecki teoretyk muzyki i filozof;
  • Arystoteles, Aristotélēs, ur. 384 p.n.e., Stagira (Tracja), zm. 322 p.n.e., Chalkis na wyspie Eubei,
    filozof grecki, najwszechstronniejszy myśliciel i uczony starożytności.
  • arystotelizm,
    w sensie węższym doktryna Arystotelesa; w sensie szerszym dzieje myśli Arystotelesa w czasach starożytnych, średniowiecznych i nowożytnych;
  • Arystyp z Cyreny, Arystyp Starszy, Arístippos, ur. ok. 435 p.n.e., zm. ok. 366 p.n.e.,
    filozof grecki;
  • Asanga, żył w IV lub V w.,
    filozof indyjski;
  • asat,
    filoz. ind. → sat.
  • asatkrijawada,
    filoz. ind. → satkrijawada.
  • aseitas
    [łac.],
    filoz. samoistność, niezależność w istnieniu; pojęcie metafizyczne oznaczające stan bytu, który sam w sobie posiada rację własnego istnienia; aseitas przysługuje absolutowi;
  • Asmus Walentin F., ur. 30 XII 1894, Kijów, zm. 1975, Moskwa,
    ros. filozof i historyk filozofii;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia