wytrzymałość materiałów, stereomechanika,
nauka o odkształceniach i naprężeniach powstających w częściach konstrukcji, budowli i maszyn pod wpływem różnego rodzaju oddziaływań zewn., gł. obciążeń.
wytrzymałość materiałów
Encyklopedia PWN
W.m. obejmuje te same zagadnienia, co teoria sprężystości i teoria plastyczności, zajmuje się jednak nie ścisłymi ich rozwiązaniami, lecz uzyskiwaniem prostych wzorów, łatwych do stosowania w praktyce i dających niewielkie, kilkuprocentowe różnice w stosunku do rozwiązań ścisłych. Korzystając z zasady superpozycji przedstawia się złożone układy obciążenia jako sumę obciążeń prostych (rozciągania, ściskania, ścinania, zginania, skręcania) rozpatrywanych osobno; naprężenia — obliczone dla każdego prostego przypadku obciążenia — sumuje się i wyznacza w ten sposób rzeczywisty, złożony stan naprężenia; następnie oblicza się, na podstawie jednej z hipotez wytrzymałościowych, naprężenia zredukowane; spełnienie warunków wytrzymałości sprawdza się przez porównanie otrzymanego naprężenia zredukowanego z naprężeniem dopuszczalnym (czyli naprężeniem o najwyższej dopuszczalnej wartości przewidzianej dla danego elementu konstrukcyjnego). W.m. zajmuje się także zjawiskami: pękania, zmęczenia materiału, stateczności konstrukcji i pełzania. Za pocz. nauki o w.m. uważa się prace Galileusza (1638), a hist. rozwój w.m. wiąże się ściśle z rozwojem teorii sprężystości.
