mechanika budowli

mechanika budowli,

dział mechaniki techn. zajmujący się analizą pracy konstrukcji budowlanych; posługuje się idealizowanym modelem — schematem statycznym, który odzwierciedla: układ elementów, sposoby ich połączenia ze sobą i podłożem oraz działające obciążenia.

Schemat ten to niezmienny geom. układ dźwigarów prętowych i powierzchniowych tworzący ustroje jednowymiarowe (belka, słup, łuk, cięgno), dwuwymiarowe (np. płyta, powłoka jednokrzywiznowa, tarcza, rama, kratownica) lub trójwymiarowe (struktura, powłoka wielokrzywiznowa, tarczownica); elementy układu są połączone za pomocą węzłów (połączeń przegubowych, przegubowo-przesuwnych, utwierdzeń), a układ styka się z podłożem za pośrednictwem podpór. Na układ działają obciążenia stat. (siły powierzchniowe: obciążenia, reakcje podpór), siły masowe i dynamiczne oraz zmiany temperatury, przemieszczenie podpór, osiadanie fundamentów, płynięcie materiałów, efekty błędów podczas realizacji obiektu; oddziaływania te powodują powstawanie w przekrojach sił wewn.; odpowiadają im naprężenia wewn., powodujące odkształcenia elementów i przemieszczania węzłów, czym zajmuje się wytrzymałość materiałów. Metody dynamiki budowli pozwalają wyznaczyć częst. drgań własnych obiektu oraz siły wewn. i przemieszczenia dla danych zewn. oddziaływań dynamicznych, a za pomocą metod statyki budowli — pozostałe oddziaływania. M.b. wyodrębniła się z mechaniki teoret. w XIX w. jednocześnie z rozwojem kolejnictwa i mostownictwa.