rytm
muz. jeden z podstawowych elementów dzieła muz., regulujący jego przebieg w czasie;
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
rytm
Encyklopedia PWN
mających ustalony względny czas trwania, tzw. wartość rytmiczną, wyrażoną w notacji muz. kształtem nut i pauz. Rytm współdziała z innymi współczynnikami muz., zwłaszcza z metrum i tempem. Ścisłe wyznaczenie tempa, np. za pomocą metronomu, przekształca relatywne wartości rytmiczne w bezwzględne. Wyróżnia się: rytmy mono-, bi- lub polichroniczne, operujące jedną, dwiema lub wieloma wartościami rytmicznymi; rytm punktowany, wynikający z wydłużenia dźwięku akcentowanego, zwykle o połowę, kosztem następnego dźwięku nie akcentowanego (np. ósemka z kropką + szesnastka); rytm lombardzki, zw. też szkoc., będący odwrotnością rytmu punktowanego (np. szesnastka + ósemka z kropką); rytm synkopowany, oparty na synkopie; rytmy aksakowe, występujące zwłaszcza w lud. muzyce bułgarskiej, tur., albańskiej, polegające na wydłużeniu wartości rytmicznej wraz z lokalną zmianą metrum.
