menzuralna notacja

menzuralna notacja,

system notacji muz. stosowany ok. 1250–1600 do zapisu muzyki, gł. wokalnej, określający dokładnie, za pomocą odpowiedniego kształtu nut, wzajemny stosunek czasu trwania dźwięków na zasadzie podziału rytmicznego: trójdzielnego, uważanego za doskonały (perfectio), lub dwudzielnego (imperfectio);

gł. wok., określający dokładnie, za pomocą odpowiedniej graficznej formy nut, wzajemny stosunek czasu trwania dźwięków na zasadzie trójdzielnego podziału rytmicznego (perfectio) i dwudzielnego (imperfectio). Rozróżnia się 2 typy n.m.: tzw. czarną (do 1450), charakteryzującą się zaczernionymi główkami nut, i tzw. białą (od 1450), w której zaczerniano tylko kontur nut (z wyjątkiem najmniejszych wartości rytmicznych). Około 1450 ustaliło się 8 wartości rytmicznych; w systemie znaków n.m. prócz pojedynczych nut występują ligatury, pauzy i oznaczenia dodatkowe, z których najważniejsze określają podział wartości brevis (tempus) i semibrevis (prolatio).