menzuralna notacja,
system notacji muz. stosowany ok. 1250–1600 do zapisu muzyki, gł. wokalnej, określający dokładnie, za pomocą odpowiedniego kształtu nut, wzajemny stosunek czasu trwania dźwięków na zasadzie podziału rytmicznego: trójdzielnego, uważanego za doskonały (perfectio), lub dwudzielnego (imperfectio);
menzuralna notacja
Encyklopedia PWN
gł. wok., określający dokładnie, za pomocą odpowiedniej graficznej formy nut, wzajemny stosunek czasu trwania dźwięków na zasadzie trójdzielnego podziału rytmicznego (perfectio) i dwudzielnego (imperfectio). Rozróżnia się 2 typy n.m.: tzw. czarną (do 1450), charakteryzującą się zaczernionymi główkami nut, i tzw. białą (od 1450), w której zaczerniano tylko kontur nut (z wyjątkiem najmniejszych wartości rytmicznych). Około 1450 ustaliło się 8 wartości rytmicznych; w systemie znaków n.m. prócz pojedynczych nut występują ligatury, pauzy i oznaczenia dodatkowe, z których najważniejsze określają podział wartości brevis (tempus) i semibrevis (prolatio).
