inżynieria powierzchni
 
Encyklopedia PWN
inżynieria powierzchni,
część inżynierii materiałowej dotycząca kształtowania warstwy wierzchniej materiału w celu nadania jej specyficznych właściwości, gł. antykorozyjnych, trybologicznych, mech. lub dekoracyjnych, a także fiz. (np. warstwy antyrefleksyjne lub zwiększające pochłanianie ciepła).
Osiąga się to przez naniesienie specjalnej warstwy wierzchniej lub przez zmianę cech fiz. lub chem. warstwy wierzchniej rodzimego materiału.
Obecnie stosowane technologie i.p. można podzielić na tradycyjne i zaawansowane (ang. high technology), do których zalicza się metody wysokoenerg.; do technologii tradycyjnych należą metody utwardzania powierzchni, zw. nagniataniem (wykorzystujące zjawisko zgniotu), a także obróbki dyfuzyjne, w których następuje dyfuzyjne nasycenie powierzchni metalu innym pierwiastkiem (obróbka cieplno-chemiczna), metody galwanotechniki i in.; technologie zaawansowane do kształtowania właściwości warstwy wierzchniej wykorzystują techniki niewiązkowe: jarzeniowe, palnikowe, .łukowe, plazmowe oraz wiązkowe: laserowe, elektronowe, jonowe; do metod zaawansowanych zalicza się też — odgrywające coraz większą rolę — metody konstytuowania warstwy wierzchniej oparte na chem. lub fiz. osadzaniu (przy obniżonym ciśnieniu) na powierzchni narzędzi par różnych twardych związków (np. węglika lub azotku tytanu).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia