inżynieria materiałowa

inżynieria materiałowa,

dziedzina nauki i techniki wykorzystująca teoret. podstawy wewn. budowy ciała stałego do użytecznego kształtowania właściwości materiałów.

I.m. pojawiła się, jako nowy kierunek studiów najpierw w USA, a na pocz. lat 70. XX w. ukształtowała się jako odrębna dyscyplina nauk., włączając w zakres swoich zainteresowań wszystkie zajmujące się materiałami dziedziny nauki, takie jak: metaloznawstwo, ceramika, fizykochemia polimerów, elementy krystalografii, chemii fiz. i in.; zajmuje się zarówno doskonaleniem materiałów już znanych, jak i projektowaniem materiałów nowych (stopów metali i niemetali, tworzyw ceramicznych i sztucznych, kompozytów, nanomateriałów) o przewidywanych właściwościach, np. bardzo wysokiej wytrzymałości, żaroodporności, wykazujących nadprzewodnictwo i in. Oprócz właściwości i cech materiałów i.m. rozpatruje również ich koszt, a także energ. i ekol. uwarunkowania związane z ich produkcją, zastosowaniem, eksploatacją, również utylizacją zużytych wyrobów (recykling). Działem i.m. dotyczącym kształtowania warstwy powierzchniowej materiału jest inżynieria powierzchni, zaś działem zajmującym się wytwarzaniem nanomateriałów jest nanotechnologia.