azotowanie,
dyfuzyjne nasycanie warstwy wierzchniej przedmiotów ze stali azotem w celu jej utwardzenia oraz zwiększenia odporności na ścieranie i zmęczenie;
azotowanie
Encyklopedia PWN
azotowanie prowadzi się najczęściej w atmosferze zdysocjowanego amoniaku w temperaturze 500–600°C w czasie ok. 40 h; azotowaniu poddaje się stale konstrukcyjne (zawierające ok. 0,4% C) z dodatkiem chromu, molibdenu i aluminium, po uprzednim ulepszaniu cieplnym, lub stale narzędziowe; w wyniku azotowania powstają azotki dodatków stopowych o twardości ok. 1100 HV; azotowaniu można poddawać również stale węglowe w celach antykorozyjnych (temp. ok. 850°C, czas do 1 h); opracowano wiele metod intensyfikujących proces azotowania; najczęściej stosuje się go w warunkach wyładowania jarzeniowego (azotowany element umieszcza się na katodzie) prowadzonego w atmosferze azotu lub mieszaniny azotu i wodoru przy napięciu 700–1000 V, pod ciśnieniem ok. 1000 Pa; sterując parametrami procesu (napięciem wyładowania, gęstością prądu i ciśnieniem) można otrzymywać warstwy o różnej strukturze; metodą tą można w czasie ok. 3 h wytworzyć warstwę azotkową grub. ok. 0,2 mm, o twardości do 1500 HV, można także nasycać stal innymi pierwiastkami, m.in.: węglem, borem, tytanem.
