Polska. Siły zbrojne. Druga wojna światowa

Polska. Siły zbrojne. Druga wojna światowa.

W okresie bezpośrednich przygotowań do wojny i w trakcie kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowano do walki z agresją III Rzeszy i ZSRR ok. 1 mln żołnierzy; po jej zakończeniu część żołnierzy ewakuowano do Francji i utworzono Wojsko Polskie we Francji 1939–40, podporządkowane władzom RP na uchodźstwie; po kampanii niem.-fr. odbudowane w Wielkiej Brytanii i Palestynie jako Pol. Siły Zbrojne (PSZ) na Zachodzie; po zawarciu układu pol.-sowieckiego (VII 1941) formowano Armię Polską w ZSRR 1941–42, która po ewakuacji na Bliski Wschód została połączona z WP na Środkowym Wschodzie w Armię Polską na Wschodzie, z której 1943 powstał Drugi Korpus Polski. W kraju w konspiracji zorganizowano podziemne wojsko Armię Krajową (AK), do której stopniowo wcielano większość organizacji konspiracyjnych uznających zwierzchnictwo rządu RP na uchodźstwie i Nacz. Wodza, oraz Armię Ludową; AK liczyła ok. 300 tys. żołnierzy (1944), a PSZ na Zachodzie — 200 tys. (V 1945). Od V 1943 w ZSRR formowano podporządkowane komunistom pol. siły zbrojne (Pierwszy Korpus Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, później Armię Polską w ZSRR 1944), które VII 1944 połączono z AL w WP operacyjnie podporządkowane dowództwu Armii Czerwonej i organizacyjnie dostosowane do jej działań (1945 liczyło ok. 400 tys. żołnierzy).