-
apatiareligiozn. wg Ojców Kościoła wschodniego doskonałość duchowa, poddanie woli ludzkiej woli boskiej, nieosiągalna bez pomocy Boga; w duchowości zakonnej warunek pokoju duszy.[gr. apátheia < apathḗs ‘nie doznający’],
-
apokryfyreligiozn. starożytne pisma religijne — żydowskie i chrześcijańskie, które nawiązują do literatury biblijnej, ale nie weszły do kanonu.[gr. apókryphos ‘ukryty’],
-
Apollo, Apóllōn,mit. gr. syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy; według wielu badaczy najbardziej helleński spośród bogów greckich, opiekun młodzieży w okresie wychowywania przez muzykę i taniec, źródło ładu we wspólnocie, pan oczyszczeń i lecznictwa oraz sztuki wieszczej.
-
aportw okultyzmie przedmiot przenoszony przez siły nadprzyrodzone na seansach spirtystycznych.[łac.],
-
apoteozareligiozn. akt uznania istoty ludzkiej za bóstwo;[gr. apothéōsis ‘ubóstwienie’],
-
Arachne, Aráchnē,mit. gr. lidyjska dziewczyna wsławiona sztuką przędzenia i tkania;
-
archetypreligiozn. w fenomenologii religii i religioznawstwie o orientacji projungowskiej (G. van der Leeuw, K. Kerényi, M. Eliade) najgłębsza struktura znaczeniowa przejawów sacrum, wzorzec ogólnoludzkich zachowań, ustalony najwcześniej w systemach mitol. (zwłaszcza mitach kosmogonicznych) i rel. kompleksach symbol. (np. tabu, ofiara);[gr.],
- teol. dział teologii moralnej;
- mit. gr. pies Odyseusza;
-
Argos, Argus,mit. gr. olbrzym o wielu wiecznie czuwających oczach (stąd tzw. argusowe oczy);
- mit. gr. łac. forma imienia → Argos.
- nar. bóg Asyryjczyków;
-
Atarbóg staroirański, personifikacja ognia;[pahlawijskie adur ‘ogień’],
-
Atena, Athēná, Athḗnē,mit. gr. dziewicza bogini grodów, opiekunka królów i herosów;
-
Ateneum, gr. Athenaíon, łac. Athenaeum,w staroż. Grecji świątynia bogini Ateny.
-
Athos, Ajon Oros, staroż. Akte,półwysep w Grecji, wschodnie odgałęzienie Półwyspu Chalcydyckiego, między Zatoką Orfańską na wschodzie a zatoką Singitikos na zachodzie;
- mit. gr. tytan, syn Japeta i Okeanidy Klimeny;
- mit. rzym. bogini świtu;
