apoteoza

apoteoza

[gr. apothéōsis ‘ubóstwienie’],

religiozn. akt uznania istoty ludzkiej za bóstwo;

od V w. p.n.e. w starożytnej Grecji istniał zwyczaj ogłaszania herosami zmarłych założycieli miast lub osób szczególnie zasłużonych dla państwa lub społeczeństwa; zwyczaj ten rozpowszechnił się w okresie hellenistycznym (III–I w. p.n.e.), gdy władcy z dynastii Ptolemeuszów i Seleucydów domagali się od swych poddanych oddawania im czci boskiej; Rzym przejął instytucję apoteozy w okresie cesarstwa: każdy władca był wówczas uznawany po śmierci za bóstwo i uzyskiwał przydomek divus [łac., ‘boski’]; zwyczaj ten rozszerzono również na niektóre cesarzowe.

Aeternitas. Apoteoza żony cesarza Hadriana unoszonej przez skrzydlatą personifikację Wieczności, detal z łuku Hadriana