- zakonnica norbertanka; 1839 beatyfikowana;
-
Brygida, Birgitta, zw. Brygidą Szwedzką, święta, ur. 1303, Finstad k. Uppsali, zm. 23 VII 1373, Rzym,mistyczka szwedzka; założycielka zakonu brygidek; 1391 kanonizowana.
-
Caritasruch w Kościele katol. na przeł. XIX i XX w. na rzecz skoordynowania i ujednolicenia działalności charytatywnej Kościoła prowadzonej dotąd w rozproszeniu, a następnie nazwa powołanych w tym celu organizacji;[łac.],
- mit. gr. → Kastor i Polluks.
-
centaury, centaurowie, gr. Kéntauroi,mit. gr. dzikie plemię istot wyobrażanych w postaci koni o torsach i głowach mężczyzn;
-
Ceres, Cerera,mit. rzym. bogini italska, uosobienie życiodajnej potęgi ziemi (łac. creo ‘stwarzam’), a jednocześnie bóstwo przyjmujące zmarłych (stąd podziemny ołtarz zmarłych przodków, manów, nosił nazwę mundus Cereris);
- religiozn. nazwa używana czasami (zwłaszcza dawniej) na określenie Kościoła prawosławnego (np. Cerkiew rosyjska).
- religiozn. jedna z ważniejszych szkół chiń. buddyzmu, zał. na pocz. VI w. przez Bodhidharmę;
-
chaosreligiozn. w mitach kosmogonicznych pierwotna rzeczywistość, przeciwstawiana kosmosowi jako zorganizowanemu w akcie kreacji świata, stanowiąca zarazem jego źródło.[gr., ‘rozziew’, ‘pustka’, ‘bezkształt’],
-
Chaosmit. gr. uosobienie stanu istniejącego przed powstaniem świata;[gr., ‘rozziew’, ‘pustka’, ‘bezkształt’],
- mit. gr. przewoźnik dusz zmarłych przez rzekę Acheront lub Styks do Hadesu, czyli świata podziemnego;
-
charyzmatreligiozn. w wielu religiach szczególna moc, łaska, mądrość, znak widziany w postaci świetlistej aureoli, którą Bóg obdarza wybranych.[łac. < gr. chárisma ‘dar miłości’],
- → Chrześcijańska Akademia Teologiczna.
-
Chimera, Chímaira,mit. gr. ziejący ogniem potwór, zrodzony ze związku Tyfona i Echidny;
-
Chiron, Chejron, Cheírōn,mit. gr. centaur znany z prawości, mądrości i wiedzy medycznej (mistrz Asklepiosa);
- mnich czeski;
- filoz. w systemach filoz. i rel. drugi, oprócz duszy, element tworzący człowieka.
- mit. rzym. → Konkordia.
- teolog i ksiądz katolicki;
- religiozn. w niektórych systemach rel. stan przejściowy lub miejsce czasowych cierpień, gdzie po śmierci przebywa człowiek bądź jego dusza aż do chwili, gdy zostanie oczyszczona i będzie mogła udać się do krainy wiecznego szczęścia (np. raju) lub zostanie ponownie włączona do kręgu wcieleń (reinkarnacja);
