Caritas
ruch w Kościele katol. na przeł. XIX i XX w. na rzecz skoordynowania i ujednolicenia działalności charytatywnej Kościoła prowadzonej dotąd w rozproszeniu, a następnie nazwa powołanych w tym celu organizacji;
[łac.],
Caritas
Encyklopedia PWN
w poszczególnych krajach powstały centrale krajowe (Paryż, Fryburg Bryzgowijski, Waszyngton, Wiedeń); od 1924 działa centrala międzynar.; w Polsce centra zorganizowanej działalności dobroczynnej miały na celu skoordynowanie działalności zakładów i instytucji dobroczynnych w skali diecezji; w czasie II wojny światowej niektóre związki Caritas udzielały pomocy wysiedleńcom, więźniom, partyzantom i ukrywającym się Żydom; po wojnie w celu niesienia pomocy jej ofiarom powołano Krajową Centralę Caritas z siedzibą w Krakowie, która nawiązała współpracę z krajowymi organizacjami amer., szwedz., ang., szwajc., duńskiej, zarówno katol. jak i niekatol.; Caritas organizował akcje zapomogowe, pomocy dla powodzian, prowadził kuchnie, warsztaty dla podopiecznych, przedszkola, świetlice, zakłady opiekuńcze; 1950 Krajowa Centrala Caritas została zlikwidowana przez władze państw., a jej majątek przekazano nowo powstałej organizacji Zrzeszenie Katolików Świeckich „Caritas” (rozwiązana 1994); od 1990 działa Caritas Polska — organizacja charytatywna powołana z inicjatywy Episkopatu Polski.
