hezychazm
nurt mistyczno-ascetyczny w Kościele wschodnim;
[gr. hēsychía ‘milczenie’],
hezychazm
Encyklopedia PWN
zapoczątkowany ok. VII w. przez mnichów w klasztorach na Synaju, a zwłaszcza na górze Athos, realizował ideę „spoczynku” w Bogu przez mechaniczne odmawianie modlitw, bicie pokłonów, koncentrację wzroku i wstrzymywanie oddechu; w XIII w. Grzegorz Palamas, arcybiskup Tessaloniki i mnich z Athos, opracował teologiczne podstawy hezychazmu (m.in. teoria tzw. świateł Taboru jako boskich energii), tworząc tym samym system mistyki wschodniochrześcijańskiej, 1351 oficjalnie włączony do kanonu prawosławnego.
